Świdojarząb Raciborskiego

xAmelasorbus raciborskiana Wróbl.
Bardzo rzadko spotykany gatunek mieszańcowy, powstały ze skrzyżowania świdośliwy i jarząba. Został uzyskany w 1934 r w Kórniku przez Antoniego Wróblewskiego. Charakteryzuje się niedużymi rozmiarami (do 8 m wysokości) i zwartym, regularnym, stożkowatym pokrojem. Liście duże, wydłużone, w części nasadowej mocno klapowane, czasem te klapy zmieniają się w pojedyncze listki. Górna część liści ciemnozielona, dolna jaśniejsza, sinawa. Jesienią liście przebarwiają się na czerwono i pomarańczowo. Drzewo zakwita w maju, kwiaty są drobne, ale zebrane w pokaźne, choć niezbyt liczne wiechy, a owoce, choć dekoracyjne - kuliste, ciemnoczerwone - i jadalne, zawiązują się rzadko.
Głównymi walorami świdojarząbu Raciborskiego jest pokrój i jesienne przebarwienia, dlatego jest ona polecana przede wszystkim do parków i dużych ogrodów jako soliter. Jest mało popularna, ale łatwa w uprawie i utrzymaniu, więc może rosnąć w każdym ogrodzie, nie tylko u hobbystów i kolekcjonerów. Całkowicie wytrzymała na mróz, preferuje gleby lekkie lub przeciętne i umiarkowanie wilgotne, o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym, najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym.