Grusza polna, ulęgałka

Pyrus pyraster (L. ) Burgsd.

Gatunek gruszy występujący naturalnie na terenie praktycznie całej Europy, rośnie często na miedzach, przy polnych drogach oraz na śródpolnych zadrzewieniach. W młodości rośnie krzaczasto, wykształcając wiele równorzędnych pni, z biegiem lat jednak formuje się jeden pień główny, na którym wspiera się szerokokolumnowa korona. Drzewo to nie ma znaczenia gospodarczego, a jego owoce zdatne do jedzenia są dopiero po ulęgnięciu (stąd nazwa), wcześniej są bardzo twarde i niesmaczne. Drzewo rośnie dobrze na stanowiskach słonecznych, przy czym gleba nie musi być specjalnie żyzna, często grusze te porastają nieurodzajne ugory. Wiosną, w okolicach przełomu kwietnia oraz maja grusza kwitnie, kwitnienie jest zazwyczaj bardzo obfite, a same kwiaty wydzielają zapach, który nie przez wszystkie osoby opisywany jest jako przyjemny.

Szczególnie w pobliżu dużego drzewa, będącego w pełni kwitnienia zapach może być wręcz odurzający, z większej odległości traci jednak na intensywności i jest przyjemny dla nosa. Latem na drzewie pojawiają się owoce, niewielkie, bo dochodzące do 4 cm średnicy, dojrzewające dopiero późnym latem oraz jesienią po opadnięciu. Drzewa często budują bardzo okazałe, wręcz potężne sylwetki co z pewnością można wykorzystać w ogrodnictwie. Jako drzewo ozdobne gruszę tę polecamy do ogrodów naturalistycznych, gdzie dobrze jest wykorzystać jej ciemną zieleń liści jako tło do jaśniejszych nasadzeń. Grusza ta dobrze znosi również cięcie, dzięki czemu świetnie posłuży do budowy wysokich lub półnaturalnych żywopłotów czy szpalerów.