Metasekwoja chińska

Uwaga:
Rośliny świeżo posadzone do pojemników. W czasie przesadzania bryła korzeniowa może się rozsypywać. 

Metasequoia glyptostroboides

Metasekwoja chińska jest endemitem, naturalnie występuje jedynie na niewielkiej powierzchni Chin, na pograniczu prowincji Syczuan i Hubei. Rośnie w terenach górskich, na wysokości 700-1350 m n.p.m, w rejonie otoczonym wysokimi górami. Jest dużym drzewem, dorastającym nawet do 50 m wysokości o luźnym, ale regularnym pokroju i kształcie niezbyt szerokiego stożka.
Pień metasekwoi rośnie strzeliście w górę, a w dolnej części mocno przyrasta na grubość. Jej czerwonobrązowa lub jasnobrązowa kora łuszczy się strzępiastymi pasami. Liście w postaci miękkich, jasnozielonych igieł wyrastają bezpośrednio na długopędach lub na niedrewniejących krótkopędach. Igły na krótkopędach wyrastają grzebieniasto, na płasko. Jesienią igły przebarwiają się na brązowo i opadają razem z krótkopędami. 
Metasekwoja uprawiana z siewu zakwita dopiero po 15-20 latach, jej kwiaty są niepozorne. Jest rośliną jednopienną, zatem na jednym drzewie występują zarówno kwiaty męskie i żeńskie. Wytwarza szyszki o kształcie zbliżonym do kulistego, nieduże, 2-2,5 cm, zwisające na długich szypułkach, pojawiające się na końcach pędów w górnej części drzewa. Po dojrzeniu i wysypaniu nasion szyszki w całości spadają na ziemię.
Metasekwoja chińska jest bardzo dekoracyjnym drzewem, szczególnie atrakcyjnym wiosną, kiedy na pędach pojawiają się młode igły w kolorze świeżej, jasnej zieleni. Latem odróżnia się od pozostałych drzew iglastych budową igieł, które są miękkie i delikatne, aż zachęcają do dotknięcia.
Jesienią igły przebarwiają się na brązowo, ale jest to ciepły, czekoladowy, przyjemny dla oka brąz, dzięki któremu także w tym okresie drzewo stanowi ozdobę ogrodu. Metasekwoja także zimą jest dekoracyjna ze względu na czerwonobrązową, łuszczącą się wąskimi pasami korę i dobrze uwidoczniony o tej porze roku regularny, symetryczny pokrój.
W ofercie naszej szkółki posiadamy także bardzo ciekawe odmiany metasekwoi chińskiej o karłowym pokroju lub barwnych igłach.

Wymagania:
Na naturalnych stanowiskach metasekwoja w zasadzie nie jest narażona na ujemne temperatury, ponieważ przymrozki zdarzają się tam bardzo rzadko. Pomimo to gatunek bez problemu znosi typowe, polskie zimy. Jedynie najmłodsze rośliny mogą ulegać uszkodzeniom mrozowym, więc w obliczu spodziewanych dużych mrozów warto je zabezpieczać. Dorosłe rośliny są w pełni mrozoodporne.
Metasekwoja najlepiej rośnie na glebie żyznej lub średnio żyznej, wilgotnej, toleruje nawet gleby podmokłe. Nieco gorzej znosi suszę. Jako gatunek światłożądny, wymaga stanowiska słonecznego. Dość odporna na zanieczyszczenia powietrza i zasolenie gleby, może rosnąć także w miastach.
Metasekwoja chińska jest bardzo łatwa w uprawie, nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. W wyjątkowo suche lata młode rośliny mogą wymagać podlewania, zwłaszcza te rosnące na luźnych, przepuszczalnych piaskach.
Bardzo dobrze znosi cięcie i formowanie.

Zastosowanie
Metasekwoja chińska znajduje zastosowanie w parkach i dużych ogrodach. Doskonała na wilgotne stanowiska, sprawdza się nad oczkami wodnymi i strumykami. Posadzona wzdłuż dróg i chodników może stworzyć malowniczy szpaler (należy pamiętać, że to duże drzewo i posadzić w odpowiedniej odległości od chodnika). Pięknie wygląda także sadzona pojedynczo - ze względu na piękny pokrój doskonale sprawdzają się jako solitery. Dobrze znosi warunki miejskie, więc może być sadzona także w miastach.

Ciekawostka:
Odkryciu metasekwoi chińskiej towarzyszyły ciekawe okoliczności. W 1941 r. metasekwoja została opisana jako gatunek kopalny, wymarły, rosnący w mezozoiku, kredzie i trzeciorzędzie. Nazwa “metasekwoja” oznaczała, że roślina została potraktowana jako poprzednik sekwoi.
Jeszcze w tym samym roku, w Chinach, miejscowy leśnik natrafił na naturalne stanowisko nieznanych sobie drzew, które okazały się odpowiadać opisanym wcześniej skamieniałościom. Wiadomość ta stanowiła rewelację w naukowym świecie, a nasiona zebrane w 1948 zostały przekazane do Arboretum Arnolda w USA, a następnie przekazane do ośrodków na całym świecie. Stamtąd w 1949 r. nasiona trafiły także do Polski i udało się z nich pozyskać pięć siewek, które posadzono w ogrodach botanicznych w Warszawie, Krakowie i Kórniku. Drzewa te żyją dotąd i są w dobrej kondycji, przekroczyły już 20 m wysokości, owocują i wytwarzają płodne nasiona.