Jodła grecka

Abies cephalonica

Jest jednym z najpiękniejszych drzew Grecji. Rośnie w górach półwyspu Peloponez i wyspie Kefalinia, na wysokości 800 – 1700 m n. p. m. razem z kasztanowcami jadalnymi i bukami wschodnimi. Ma wspaniałą szerokostożkową koronę sięgającą aż do samej ziemi. Co ciekawe ta cecha zachowuje się nawet u bardzo starych drzew. Gałęzie są grube, mocne, zaś młode pędy są nagie, sztywne, bladobrązowe. Pączki są ożywicowane, jajowate, brązowe (1, 2 – 1, 6 mm). Igły jodły greckiej są 2 – 3 m szerokie, długości 15 – 35 mm, ostrozakończone, umocowane na szerokiej stopce. Z wierzchu igły są ciemnozielone, połyskujące z małym rowkiem, zaś od spodu są pokryte bladozielonymi pasami. Igły są promieniście rozmieszczone na gałęzi. Szyszki są cylindryczne 3, 5 – 5 cm grube i 12 – 20 cm długie. W młodości zielono-brązowe, po dojrzeniu zamszowobrązowe. W Polsce Zachodniej roślina w pełni zaaklimatyzowana. W Polsce osiąga 1 – 1, 5 m w ciągu 10 lat.

Uprawa i zastosowanie: Jodła grecka stosunkowo dobrze znosi mrozy do minus 29 stopni Celsjusza. Należy jednak okrywać na zimę młode drzewka, które są bardziej wrażliwe na mróz. Wymaga miejsca zacienionego lub półcienistego. Lubi glebę o przeciętnej lub dużej żyzności, o odczynie obojętnym (pH 5 – 8), lekko wilgotną (roczne opady 700 – 1400 mm). Nawet jak przemarznie to szybko się regeneruje wypuszczając nowe igły. Dobrze znosi suszę i upały. W Wielkopolsce hodowana już od 1824r. Te wspaniałe drzewo ma gałęzie od samej ziemi przez całe życie, dlatego polecane jest do nasadzeń pojedynczych i grupowych w większych ogrodach, parkach, zieleńcach.

Ciekawostki: Kiedyś drzewo stosowano do konstruowania drewnianych budowli. Jest jednym z najsłabiej zbadanych drzew Europy.