Jałowiec wirginijski (Juniperus virginiana)

Wiecznie zielone, dwupienne drzewo pochodzące ze wschodniej części Ameryki Północnej, gdzie może osiągać nawet 30 m wysokości. U nas sadzony jest głównie jako drzewo ozdobne i posiada znacznie mniejsze wymiary. Korona tego gatunku jałowca jest zwykle smukła, wąskokolumnowa lub stożkowa. 

Starsze drzewa wyróżniają się charakterystyczną, łuszczącą, czerwonawo brunatną korą, która odpada wąskimi, podłużnymi pasmami.

Bardzo ciekawe są również gałęzie, które posiadają dwojakiego rodzaju liście: liście łuskowe, krótkie, ok. 1, 5 mm długości, tępo zakończone, oraz liście szpilkowe, znajdujące się jedynie na końcach gałązek, o długości ok. 5 mm, są one bardzo ostre, wąskie i posiadają jasny, podłużny prążek na wierzchu. Kwiaty jałowca wirginijskiego nie wyróżniają się wyglądem, natomiast wzrok mogą przykuwać żeńskie szyszki, ładne, okrągłe i mięsiste, o grubości do 6 mm. Kiedy dojrzeją, przybierają fioletowo brunatne zabarwienie, kontrastujące z zielonym tłem. Tego rodzaju szyszki nie występują u żadnego innego rodzaju klasy szpilkowych i ze względu na specyficzne cechy nazywane są szyszkojagodami.

Jałowiec wirginijski kwitnie na wiosnę, w okresie od marca do kwietnia i wówczas można poczuć w ogrodzie delikatny zapach przypominający zapach mydła. Drewno tego gatunku jałowca jest niezwykle aromatyczne i przeważnie jest używane do produkcji ołówków (tzw. „cedr ołówkowy”) oraz pudełek do cygar.