Głóg syberyjski

Crataegus sanguinea (J. G. Cooper)

Głóg syberyjski występuje jak nazwa wskazuje na terenie Syberii, ale także w Mongolii oraz na Północy Chin. Jest tam często uprawiany nie tylko jako roślina ozdobna, ale głównie dla jadalnych owoców, posiadających liczne właściwości lecznicze. Owoce mają żywoczerwony kolor i zdobią drzewko od lata do późnej jesieni, można je jeść zarówno na surowo, prosto z drzewa, jak i w postaci przetworów takich jak dżemy, konfitury, galaretki czy ususzonych dodatków do herbaty. Rośnie zazwyczaj jako niewielkie drzewko, choć w starszym wieku może osiągać nieco przysadzistą posturę i spore rozmiary. Odznacza się dużą dynamiką wzrostu w młodości, co zmienia się po osiągnięciu około 2 – 3 metrów wysokości, od kiedy to rośnie znacznie wolniej i wyraźnie bardziej wszerz niż na wysokość. Liście duże, ciemnozielone, podobne nieco do liści głogu szkarłatnego, nie są jednak jednorodne – niektóre wykazują niewielkie klapowanie, inne zupełnie są go pozbawione.

Ciemna zieleń liści jest typowa dla tego gatunku i taki kolor liści jest charakterystyczny dla dobrze odżywionych drzew, głogi rosnące na glebie słabej i mniej zasobnej będą miały liście słabiej wykształcone i wyraźnie jaśniejsze. W ogrodach należy sadzić głóg ten wśród roślin naturalnych, najlepiej czystych gatunków, bądź odmian ozdobnych o wyważonych barwach. W towarzystwie zdecydowanie wyróżniających się roślin, na przykład o jaskrawych kolorach liści, czy kwiatów będzie niewidoczny – swoją drogą może w ten sposób pełnić rolę tła dla innych roślin. Najlepiej będzie czuł się wśród głogów, odmian jabłoni ozdobnych czy jarzębin, które mają zazwyczaj stonowany charakter, a jednocześnie obfitują w bardzo ozdobne akcenty w postaci barwnych owoców. Jeśli nastawiamy się na zbiór owoców, należy sadzić drzewa w miejscach słonecznych, co wzmacnia kwitnienie i owocowanie. Jak nazwa każe sądzić gatunek ten jest praktycznie całkowicie mrozoodporny i nie wymaga okrywania na zimę.