Jodła hiszpańska (Abies Pinsapo)
Bardzo oryginalna jodła o grubych, rozmieszczonych promieniście na pędach igłach - niepodobna do innych jodeł. Jeszcze mało znana, ale przepiękna, w polskich ogrodach jest rzadko spotykanym rarytasem. Ze względu na nieregularny pokrój i niezbyt duże rozmiary, chętnie wykorzystywane także w ogrodach japońskich.
Wiecznie zielone drzewo iglaste, pochodzące z południowej Hiszpanii i Maroka. W naszym klimacie drzewo dorasta do 12-15 m wysokości i to po kilkudziesięciu latach. Ma bardzo głęboki system korzeniowy. W młodości ma wąskostożkową koronę, która z czasem staje się bardziej nieregularna. U dojrzałych drzew gałęzie są rozmieszczone poziomo. Drzewo rozgałęzia się od samej ziemi, aż do wierzchołka. Kora jest ciemnoszara, z czasem staje się podłużnie spękana, szorstka i łuszcząca się. Pąki są jajowate, tępozakończone, żywiczne. Igły sztywne, grube, płaskie i zakrzywione, ciemnozielone z dwoma jasnymi paskami od spodu, na gałęziach są rozmieszczone promieniście. Utrzymują się aż 11 – 13 lat na gałęzi. Kwitnie w kwietniu i maju, zaś szyszkuje w wrześniu i październiku. Szyszki cylindryczne, z łagodnym wierzchołkiem, ustawione pionowo do góry, fioletowe, po dojrzeniu brązowe.
W hiszpańskich górach, skąd pochodzi jodła hiszpańska, panują warunki zbliżone do klimatu umiarkowanego. Lata są ciepłe, ale nie tak gorące jak nad Morzem Śródziemnym. Wiosną i jesienią są częste mgły, zaś zimą jest dość mroźnie. Jedynie duże opady są wiosną a nie jesienią – jak u nas. Jodła hiszpańska preferuje zacienione miejsca, ale w słonecznych także może rosnąć. Jest tolerancyjna co do gleby – poradzi sobie na każdej glebie ogrodowej.
Ciekawostki: Jodłę hiszpańską botanicy odkryli bardzo późno – jak na europejskie drzewo. Odkrył je Szwajcar Pierre Edmond Boissier, około 1838r. , które opisał w książce „Voyage botanique dans le Midi de l´Espagne” (Podróż botaniczna po południowej Hiszpanii).
