Bluszcz pospolity

Hedera helix

Powszechnie występujące w Polsce pnącze o liściach błyszczących, skórzastych, zimozielonych. Bluszcz można spotkać często w lasach, starych parkach oraz na cmentarzach. Występuje tam zazwyczaj w charakterze rośliny okrywowej, często także pnie się po pniach starych drzew. Bluszcz rośnie dosyć silnie, rocznie może osiągać przyrosty rzędu 1 metra. Po wielu latach roślina może ‘wspiąć’ się nawet na 20 metrów, a jej pień blisko przy ziemi może mieć grubość ludzkiego uda. Wbrew czasem powtarzanej opinii, bluszcz nie ‘wpija się’ korzeniami w żywe tkanki drzewa, które oplata – drzewo jest jedynie podporą, a korzonki czepne po zakotwiczeniu się w korze drzewa drewnieją i podtrzymują roślinę. Bluszcz kwitnie bardzo obficie od września do października, zwabiając przy tym bardzo duże ilości pszczół. Z tego względu bywa sadzony jako roślina miododajna, z rozmnożonych wegetatywnie pędów – gdyż te kwitną już w niedługim okresie po posadzeniu. Bluszcz nie nadaje się zbytnio jako pnącze na ścianę domu, rośliny podczas kwitnienia wydzielają bardzo intensywny zapach, który co prawda odpowiada pszczołom, jednak ludziom kojarzy się na ogół z zapachem padliny.